Genoeg het nooit, de uitzicht
van een verkortende gracht
die stikkenden en bloemen mee draagt?
Te sterven op de betamelijk moment,
liggende in stakende volgorde
met kaarsen en verwelkende
verkiezingsaanplakbiljetes,
de versterkende herinneringen --
totdat de hekken van de Kathedral,
die een strengende, statig held opgerecht hebben?
De schreeuwende waarheid
is door de straten gedraagt,
verminkt door een escadrille van media,
authentiekte in de bejaardenthuis
van de achter kamer politici,
verraad bij verraad,
totdat
barsten de ooken,
barst de bobble van woede;
een brandstapel van menselijke dromen,
die door kijkcijferonderzoekers de assen
verzamelt zijn.
Zij rouwen en massa;
insinuaties, schuldigers, ongelovingers:
een nieuwe geshiednis zonder herkenbaarende
straten, een kaartje van bedreigingen,
toeschouwers en kandidaaten.
Het genoeg nooit,
droefheid die szo orkestriert is,
de manipulatie neemt zijn eigen slachtoffers mee;
te scheppen of stukmaken
is de vrede vraag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten